tijd

Iedereen kent de symptomen wel:

• je hebt ’n vrije middag, maar aan het einde van de dag blijkt dat die tijd is vol gesijpeld met kleine klusjes die je je niet meer kan herinneren
• je schrapt bewust structureel activiteiten uit je leven omdat je het te druk hebt (je stopt bijv. met één of meer hobby’s) en merkt na ’n paar maanden dat je het drukker had dan ooit
• je hebt áltijd te weinig geld: of je nou een maand €100,- omzet had of €100.000,-… Je geld gaat altijd op

Dit is de wet van Parkinson. En daar heb ik last van. Wikipedia zegt: De wet van Parkinson stelt dat het werk (van een taak) uitdijt naar de beschikbare tijd (om een taak te realiseren). “Work expands to fill the time available for its completion.”

Tijdgerelateerd dus volgens de strikte definitie, maar het principe is natuurlijk overdraagbaar op andere gebieden. Kortom: als er ergens een gat valt, raakt dat vaak vanzelf weer vol.

Ik had daar flink last van. En ik durf te wedden dat jij dit ook herkent.

Zo stelt m’n scheurkalender zich vandaag aan de lezer voor.

Maar het had iedereen kunnen zijn. Of bijna iedereen. Snel, snel, snel door het leven sjezen is de normaalstand voor heel veel mensen. ‘Alles’ gebeurt in grote haast en daardoor meestal zonder échte aandacht.

Neem die jonge vrouw die ik daarnet in de supermarkt een karretje zag voortduwen met ’n dreinend kind dat om aandacht vraagt. Maar de moeder is aan het bellen en graait ondertussen ook nog van alles uit de schappen, gooit dat in haar karretje en kijkt tegelijkertijd al naar het volgende schap. De kleine wordt genegeerd.

Denken dat je geen tijd hebt om de dingen na elkaar te doen, maakt dat mensen ze dan maar tegelijkertijd doen. Wat uiteindelijk frustratie en stress oplevert, en tijd en energie kost.

Dat kan anders! 

“Gut, hoe moet ik die tijd nou weer zien te doden?!” Dat heb je vast wel ‘ns geroepen. Je bent niet de enige.

Maar weet je? De tijd is niet te doden. De scheurkalender heeft weer ‘ns gelijk.

Je hebt altijd opnieuw tijd (je kan hem niet doden) en je kan altijd zelf kiezen wat je met ‘die tijd’ (het moment, het nu) doet. Dat is typisch zacht werken.

Als je in het nu bent – en dus niet met je gedachten bij vroeger of later of als je aandacht versnipperd is – en je genoeg energie hebt, geeft je intuïtie precies die input die je nodig hebt om op dat moment geïnspireerd bezig te zijn. Om in flow te zijn. Dat kan met je werk te maken hebben, maar het kan ook gaan om de wc schoonmaken. Het maakt niet uit, het principe is het steeds hetzelfde.

Op die manier is er dus nooit tijd die je moet ‘doden’.

Sterker nog: zacht werken maakt dat je je bij alles wat je doet juist erg energiek en levendig voelt. Een heel andere insteek dan tijd doden of overbruggen om maar wat te doen te hebben. Dan voelt het inderdaad als ‘dode’ tijd: beter dan niks, je nuttig voelen… maar eigenlijk niks doen wat op dat moment voor jou van belang is.

Met zacht werken is de invalshoek heel anders.

Wil je meer weten over zacht werken, vraag dan ’n gratis gesprek aan.

We leven met z’n allen in de tussentijd, las ik vandaag op m’n kalender. Maar wat ís tussentijd?!

Religieus

De uitdrukking ‘leven in de tussentijd’ lijkt een religieuze herkomst te hebben. Als in: sinds Jezus zich heeft opgeofferd en tot Zijn wederopstanding, is ons leven een leven in de tussentijd. En die tijd doet er eigenlijk niet echt toe – niet zoals de tijd dat Hij er was en de tijd dat Hij terugkomt, die pas écht belangrijk zijn. Voor gelovigen dan. En ik zeg bewust ‘lijkt’, want ik ben niet erg goed thuis in deze kringen.

Wereldlijk

Dat is natuurlijk maar één van de betekenissen, en persoonlijk zou ik deze niet kiezen. Want nogmaals: ik ben niet bepaald religieus. Ik ben eerder van God los :p

Volgens verschillende woorden- en synoniemenboeken, is ’tussentijd’ ook ‘vertaalbaar’ als: ondertussen, inmiddels, intussen, onderhand, onderwijl, tussendoor, tussentijds, zolang.

Hier kan ik wél wat mee. En jij ook, na het lezen van dit blog.

Je kent dat wel. Van die dagen waarop je allerlei mooie plannen hebt waar niks van komt. Je wilde werken AAN je bedrijf in plaats van IN je bedrijf. En wat gebeurt er?

Precies. Je rent de hele dag achter de feiten aan, bent dingen aan het regelen die snel-snel-snel moeten gebeuren omdat het anders te laat is, vergeet te eten en te drinken… En aan het einde van de dag denk je: “Ik heb SUPERveel gedaan, maar ik kan écht niet navertellen wát.”

Je neemt je voor om de eerstvolgende werkdag alsnog je plannen van vandaag uit te voeren.

En dan klap je “Morgen weer ’n dag…” zuchtend je laptop dicht en ga je wat anders doen.

Dit is voer voor de faalgarantie.

“Wat is een autoresponder?” vroeg iemand me laatst. Dat leg ik je uit in dit blog. Natuurlijk krijg je ook tips (maar liefst 6!) om uit het woud der aanbieders die ene te pikken die het beste bij jou past.

Wat is een autoresponder?

Een autoresponder is letterlijk een ‘automatische beantwoorder’. Ik bedoel hier niet de ‘out of office reply’ die je aanzet als je niet op kantoor bent, maar een speciaal e-mailprogramma.

Het is een programma dat websitebezoekers automatisch jouw gratis weggever mailt, zodra ze die hebben aangevraagd. Daarvoor hebben ze hun naam en e-mailadres achtergelaten op jouw website. Die aanvragers komen – ook weer automatisch – op jouw mailinglijst, die je vooraf hebt aangemaakt in dat programma.

Dinsdagmiddag vertelt Nicolien tijdens mijn cursus bloggen enthousiast over een kunstproject waar ze bij betrokken is. Een bevriende kunstenaar heeft een enórm werk gemaakt van samengestelde foto’s over de oorlog in Syrië; het is enkele meters in het vierkant en ligt op de vloer van een Belgische expositieruimte.

De kunst bestaat uit losse panelen die te koop zijn; de helft van de opbrengst gaat naar Syrische kinderen in nood. Dit lijkt haar een geschikt onderwerp voor haar oefenblog en ze schrijft er dan ook een mooie opzet voor.

Na de les scheiden onze wegen elkaar, nietsvermoedend rijd ik naar huis. Woensdag mailt ze me: of ik alstjeblieft donderdag wil helpen om de website over het kunstproject af te ronden. Zaterdag opent de tentoonstelling en de site is nog lang niet klaar…

Jac had een site voor zijn fysiotherapiepraktijk. Zijn buurvrouw, een internetspecialist, wees hem erop dat die site (zacht uitgedrukt) ‘niet overzichtelijk’ was en niet goed scoorde in Google.

Hij wist dat ik ‘iets met sites en teksten’ doe, dus toen ik op zijn behandeltafel lag – in mijn bh, gezicht naar beneden, armen bungelend boven de vloer – vroeg hij of ik zijn site wilde aanpassen.

Natuurlijk! Nieuwe klant, altijd leuk. Vooral als die vanzelf naar je toekomt. Ik vroeg nog even door om helder te krijgen wat hij precies wilde.

Ik viel van schrik bijna van de behandeltafel, toen ik hoorde hoeveel geld Jac door de plee spoelde.