Hoe mijn favoriete kinderboek 33 jaar later van doorslaggevende betekenis bleek

De afgelopen tijd ben ik bezig geweest mezelf opnieuw uit te vinden. Ineens popte Pezzettino, mijn favoriete kinderboek, in m'n hoofd op.

Ik trok het van de plank, las het en stond versteld van de parallel tussen mijn on(der)bewuste gevoel bij dit boek dat ik als kleuter had en de fase van m’n leven op dit moment.

In m'n video vertel ik je er alles over!

<Na een korte sessie waarin m'n moeder me voorleest...>

Als kleuter vond ik het boek Pezzettino van Leo Lionni al mateloos fascinerend, het was m’n lievelingsboek. De beeldtaal sprak me aan en kennelijk voelde ik diep vanbinnen wat de betekenis was van het abstracte verhaal.

Het boek gaat over Pezzettino, een blokje. Omdat hij om zich heen allemaal creaturen ziet die lijken te bestaan uit meerdere van diezelfde blokjes, denkt hij dat hij onvolledig is. Dat hij een stukje is van één van die anderen. Uiteindelijk krijgt hij het advies om naar een onbewoond eiland te gaan. Daar valt hij en breekt hij in stukjes. Daar ziet hij dat hij zelf ook uit meerdere stukjes bestaat en dat hij dus wel degelijk een afgeronde eenheid was. En is. Hij raapt zichzelf letterlijk weer bij elkaar en vaart terug naar huis, zo snel hij kan.

Omdat dit boek me zo gigantisch boeide, heb ik in mijn puberteit stad en land afgezocht. Met veel moeite kon ik het bemachtigen in een lokale winkel. Ik was zó blij! Inmiddels staat het al ruim twee decennia in m’n kast…

Pas geleden realiseerde ik me ineens dat dit verhaal nu wéér speelt. De afgelopen tijd ben ik bezig geweest mezelf opnieuw uit te vinden. Of erachter te komen wat mij nou maakt wie ik ben. Uit welke stukjes ik besta waar ik mijn klanten mee kan helpen. Meer dan een jaar duurde die zoektocht. Waar Pezzettino mee worstelt, is ook waarmee ik worstelde.

Ik moest heel wat zachtwerkenmoeite doen om achter het antwoord te komen; om dat inmiddels diepgewortelde inzicht te bemachtigen. Net als dat ik ruim 20 jaar geleden veel moeite deed om het boek te bemachtigen.

Mooi hoe dingen soms samenkomen…

Dankjewel lieve Pezzettino, m’n jeugdliefde en jeugdidool, dat je in m’n leven bent!
<Kust Pezzettino>

Als mens krijg je te maken met ‘hoe de dingen horen’. Normen, gebruiken, gewoonten, hokjes… die de omgeving waarin je opgroeit je oplegt. En jijzelf ook. Bewust en onbewust. Doe je de dingen op je eigen manier, dan wordt dat vaak afgestraft. Om niet te veel straf en afkeuring te krijgen, probeer je je te conformeren aan die hokjes. Uiteindelijk werkt dat niet en breek je daaruit los; je bevrijdt jezelf.

Als werknemer had ik last van die hokjes, als ondernemer had ik er aanvankelijk baat bij. Ik leerde hoe veel andere mensen ondernemen, wat ook voor mij bleek te werken. Maar inmiddels werkt dat niet meer en is de enige weg: uitzoeken wat bij mij werkt. Pionieren. Meestal heel leuk, maar soms ook gewoon bloedirritant.

Maar goed. Wat ik wilde zeggen: je net als Pezzettino constant vergelijken met anderen en denken dat jij ‘dus’ niet compleet bent of niet goed genoeg of … vul maar in, omdat zij dingen kunnen of hebben of doen die jij NIET hebt, kan of doet, is zonde van je tijd.

Stop daarmee. Nu.

Ga jezelf als mooie, afgeronde eenheid zien en doe de dingen zoals JIJ wil. En ontdek de mooie onderdelen die in jou schuilen. Je hoeft je niet te conformeren aan wat anderen doen of vinden. Loop je eigen pad en sta open voor de mooie inzichten die je daarbij geheid opdoet.

Wil je ook een Pezzettino worden en leren zien welke mooie dingen jij allemaal in je hebt? Maar lukt dat in je eentje niet zo goed? Ik help je er graag bij. Is ook nog eens goed voor je zelfvertrouwen, als ik meerdere klanten mag geloven. Om in de Pezzettino-analogie te blijven: laat mij het eiland zijn waarop je leert zien uit welke fantastische blokjes jij bestaat.

Lijkt dat je wat? Neem dan contact op via [email protected].