ontstressen

De ene klant is de andere niet. Je hebt klanten en fans – dat is een wezenlijk verschil. En uiteraard werk jij alleen maar met fans.

Maar wat nou als die fan zich gedurende jullie samenwerking ineens ontpopt als een klachtpatser? Wat doe je dan?

Ben jij ook meestal De Persoon die opdraait voor De Regelklusjes? “Omdat je dat zo goed kan”, volgens de mensen om je heen (die er zelf geen zin in hebben)? Ben jij, kortom, De Kartrekker?

Welkom bij de club!

Ik ben ook zo iemand en moet er echt voor waken dat als ik iets wil, ik niet ook automatisch de regelaar ben. Als ik het níet regel, gebeurt het meestal ook niet. Of niet goed. Daar moet ik dan maar mee leren leven.

Een jaar of 10 geleden, toen ik 26 was, was ik me totaal niet bewust van het kwaad dat kan schuilen achter veel leuke activiteiten hebben naast een fulltime baan.

Totdat ik hartkloppingen kreeg terwijl ik met m’n cello op mijn rug naar een repetitie liep, duizelig werd en letterlijk tolde op m’n benen.

Open deur…

Maar het is wel echt zo.

Het is zó gaaf om te merken dat een open houding – ik ben immers een open boek – anderen onbewust aanspoort om ook open(er) te zijn! Hoe meer ik mijn (maffe) zelf ben, hoe beter dit werkt.

Steeds vaker delen mensen die me niet of nauwelijks kennen hun diepste zielenroerselen met me. Ze zijn dan zelf verbaasd dat ze al die intieme informatie delen, maar ook blij. Omdat ik oordeelloos luister en ze met ongebruikelijk doch nuttig advies op weg help.

Afwisseling, nieuwe dingen beleven, nieuwe mensen leren kennen, avontuur, lol hebben, lekker gek doen. Daar houd ik van. Hoe gekker, hoe leuker. Mits niet gevaarlijk gek, natuurlijk. Ik barst gerust midden op straat in een lied uit of doe er een rondedansje met een vriendin als alternatief voor een high five.

Het maakt me daarbij ook echt geen *** uit wat mensen van me vinden. Daar maak ik me niet druk om, daar heb ik helemaal geen tijd voor. En ook geen zin in.

Hokjes, sleur, routine, vast ritme… Ik kan er echt niks mee. Sommige mensen passen prima in hokjes en leven bij de gratie van vastigheid; ze voelen zich daar zeer senang bij. Ik niet. En verreweg de meeste mensen om mij heen ook niet, zowel vrienden als klanten.

Bij mij is elke dag anders, daar krijg ik energie van. Onvoorspelbaarheid: I LOVE it!

Drukte – rust.
Inspanning – ontspanning.
Uitgeput zijn – fit zijn.
Stress – ontspanning.
Tijdgebrek – tijd over hebben.
Moeten – willen
Hard werken – zacht werken.

Ik schreef eerder al blogs over deze tegenstellingen, zoals Heb jij ook hoogontspannen verwachtingen van je vakantie? en Het is makkelijker vlammen met het vuur aan je schenen.

Het blog van vandaag is er één in dezelfde ‘verzameling’.

In 1e instantie moest ik hard lachen om deze woordgrap.

In 2e instantie dacht ik: “Met deadlines in zicht, functioneerde ik vroeger beter. Voordat ik leerde zacht werken.”

Ik ben natuurlijk niet de enige. Bij lange na niet. Het gros van de mensen gaat pas écht aan de slag als er iets af MOET.

Bij mij is het principe er nog wel: als ik over een hele poos een blog/vlog/nieuwsbrief/salespagina/… nodig heb, begin ik er vaak nog niet aan. Pas als de datum in zicht komt waarop ik dat item nodig heb, kom ik in actie.

Maar het resultaat is héél anders dan toen ik nog vuur aan m’n schenen nodig had om in actie te komen.

Vakantie staat voor heel veel werkende mensen gelijk aan de héle dag niks doen en luieren in de zon. Ze kunnen niet anders, want ze hebben zich tijdens hun werk hélemaal kapot gerend en moeten daarvan bijkomen.

Dus dat je na een race tegen de klok eens even hélemaal niks doet, lijkt logisch. Maar dat is het niet.

Sterker nog: het is ontzettend ongezond om zo te leven. Ik bedoel natuurlijk niet dat het ongezond is om te ontspannen na inspanning, dat is juist goed. Maar de manier waarop die twee – hoogspanning/inspanning en ontspanning – zich tot elkaar verhouden, is nogal bepalend.

Dinsdagmiddag vertelt Nicolien tijdens mijn cursus bloggen enthousiast over een kunstproject waar ze bij betrokken is. Een bevriende kunstenaar heeft een enórm werk gemaakt van samengestelde foto’s over de oorlog in Syrië; het is enkele meters in het vierkant en ligt op de vloer van een Belgische expositieruimte.

De kunst bestaat uit losse panelen die te koop zijn; de helft van de opbrengst gaat naar Syrische kinderen in nood. Dit lijkt haar een geschikt onderwerp voor haar oefenblog en ze schrijft er dan ook een mooie opzet voor.

Na de les scheiden onze wegen elkaar, nietsvermoedend rijd ik naar huis. Woensdag mailt ze me: of ik alstjeblieft donderdag wil helpen om de website over het kunstproject af te ronden. Zaterdag opent de tentoonstelling en de site is nog lang niet klaar…